12. Alkohol i skryte uczucia

- Więc mówiłeś, że twój brat byłby w stanie wesprzeć naszą działalność ? - Pan Hyuuga znów poruszał temat Itachiego zupełnie jakby był najciekawszym wątkiem w rozmowie. Z wymuszoną grzecznością przytaknąłem starając się nie zagłębiać w dłuższe wypowiedzi na jego temat. Odpowiadałem dość spójnie i wymownie. Miałem już dość tej udawanej kultury i odpowiedniego zachowania. Wcale nie podobało mi się podejście ojca Hinaty i gdybym kiedykolwiek miał znów przez to przechodzić zabiłbym go na miejscu.  Wtem frontowe drzwi otworzyły się na oścież przerywając moją ograniczoną już i tak wypowiedź. Do pomieszczenia weszły dwie sylwetki. Wiatr rozwiał jej długie różowe włosy, a rozszalałe kosmyki opadły jej na twarz. Śmiała się odgarniając jeden za ucho. Zdawało się, że nie widziała świata poza tym cholernym Huugą.

- Dobrze się bawiłaś? - rzuciłem chłodno. Nawet nie wiem, kiedy te słowa opuściły moje myśli. Alkohol krążący w moich żyłach już dawno nie pozwalał mi trzeźwo myśleć. Choć do tego czasu starałem się zachować kamienną twarz widok Haruno z tym frajerem momentalnie podniósł temperaturę mojego ciała.

- Nie rozumiem pytania. Oczywiście, że tak. Neji to mój stary przyjaciel. - odpowiedziała zdziwiona. Odwróciła się w moim kierunku a jej wyraz twarzy odrobinę spochmurniał. Spoglądała na mnie jak na durnia, który tylko się wygłupił. Najchętniej przerzuciłbym ją sobie przez plecy i zabrał do sypialni, by pokazać do kogo ona należy. Właściwie to nie byłaby najgłupsza myśl. Uśmiechnąłem się zadziornie. Wszystkie przyjemne obrazy rozpłynęły się, gdy chłopak przerzucił ramię za jej plecy przyciągając bliżej siebie. Nie stawiała oporu. Wpatrywała mi się głęboko w oczy z ogromnym wyrzutem.

Zapanowała cisza. Czułem na sobie wzrok zebranych w pokoju osób. Miałem teraz w nosie czy odbiorą mnie dobrze czy źle.

- Chyba pójdę się położyć - fuknęła zdenerwowana różowowłosa oddalając się korytarzem. - Zaprowadzę cię - dodał Neji podbiegając do jej drobnego ciała.

Gdy tylko zniknęli za ścianą a nasz wzrok się rozdzielił pochwyciłem pełny kieliszek alkoholu podnosząc się momentalnie z kanapy. - Co ty odwalasz, Sasuke? - usłyszałem zaskoczony głos przyjaciela. Zachwiałem się na nogach pod wpływem stanu upojenia w ostatniej chwili łapiąc równowagę. - Nic. Nie wtrącaj się ide spać. - skłamałem i machnąłem na niego ręką kompletnie go ignorując. Nie potrzebowałem, żeby wisiał mi nad karkiem i zadawał swoje głupkowate pytania. Źle się czułem zostawiając przyjaciela samego na polu bitwy, jednak nie mogę zostawić Haruno w rękach tego Hyuugi. Po chwili i moja sylwetka zniknęła za ścianą.

_________

- Cieszę się, że przyjechałaś - delikatnie pogładził moje ramie zaciskając na nim palce. Nie pamiętam kiedy ktoś z głębi serca tak czule mnie traktował. Z jednej strony bardzo chciałabym się zapomnieć.. Dać ponieść chwili.. Zaryzykować. Neji rozumiał mnie od zawsze, może właśnie nie dostrzegałam tego co jest najbliżej mnie. Jednak jego obecność mocno przypominała mi o Kibie. Często spotykaliśmy się razem dlatego każdy kąt sprawiał, że czułam się przytłoczona i smutna. - Może powinnaś dać nam szansę Sakura? - napierał na mnie coraz bardziej jednak tym razem z nutką ostrożności. Myśli kłębiły się w mojej głowie.

- Dobrze wiem ile wycierpiałaś. Myślę, że mógłbym wywoływać na twojej twarzy uśmiech - uniósł mój podbródek do góry. Wpatrywałam się w jego intensywne spojrzenie. - Pozwól mi.. się pocałować.. Sama sprawdzisz czy coś między nami jest - odrobinę ściszył głos szepcząc mi słowa do ucha. Moje ciało zastygło w bezruchu. Może pod naporem jego męskiej sylwetki, a może nie miałam siły walczyć już ze swoimi zmieszanymi uczuciami. Zamknęłam oczy wykonując jego polecenia. Obrazy znów powróciły. Tym razem nie był to widok przyjaciół..

W moim sercu zapaliło się drobne światełko. Kusiło swoim blaskiem. Tak bardzo chciałam je pochwycić, gdy na końcu ujrzałam sylwetkę mężczyzny. - Sasuke ? .. Serce momentalnie przyśpieszyło, a w brzuchu poczułam charakterystyczne mrowienie. Nie mogę. Nie potrafie obdarować Nejiego uczuciem, ponieważ moje serce już ktoś skradł. Ten zimny idiota przywłaszczył je sobie. Uniosłam delikatnie kąciki ust. Moje uczucia nie pozwalały na bliskość kogoś innego. Otwierałam usta by wypowiedzieć słowa w geście obronnym, gdy chłopak obok mnie z mocnym impetem upadł na podłogę dobry kawałek dalej. Zamrugałam parę razy wciąż niedowierzając sytuacji.

______

Owszem. Byłem nieźle wstawiony, ale nie na tyle by nie dostrzegać pewnych faktów. Gość ewidentnie przystawiał się do Haruno i właśnie przed moimi oczami miał zamiar ją pocałować. Zbliżał swoją parszywą gębę do jej malinowych drobnych ust. Nie mogłem tego znieść. Moje ciało momentalnie się napięło. Zacisnąłem mocno pięści i na chwiejących się nogach ruszyłem w stronę swojego rywala. Rywala? Nie byłem nikim ważnym dla Haruno, a jednak w pewnym sensie postrzegałem sobie prawa do niej.

Zacisnąłem pięść, by następnie wymierzyć mu mocnego prawego sierpowego. Już dawno chciałem to zrobić, dlatego w pewnym sensie przyniosło mi to ulgę. Jego ciało bezwładnie poleciało na ziemie. Widocznie nie spodziewał się ataku. Jak mógł być taki nieostrożny przy tej piękności. Zdenerwowany stanąłem blisko zdezorientowanej różowowłosej . Ze wściekłością wpatrywałem się w chłopaka, który podpierając się na łokciach próbował logicznie poukładać sobie zdarzenia. Najchętniej pomógłbym mu to zrozumieć kolejnym dosadnym uderzeniem.

Odwróciłem się w stronę Sakury, wsuwając dłonie w jej piękne włosy. Raz na zawsze postanowiłem przedstawić mu granice całując jej gorące usta. O dziwo oddawała każdy pocałunek. Pogłębiłem go zmuszając jej język do wspólnego tańca.

- Zabije! - krzyknął Neji podnosząc się na równe nogi. Z jego wargi płynęła stróżka krwi, którą przetarł jednym ruchem dłoni. Widocznie nie było mu mało, ponieważ zamachnął się w moim kierunku. Naprawdę myślał, że może mnie trafić? Od małego biłem się z moim bratem, który uczył mnie różnych technik. Nie było dla mnie wyzwaniem by uniknąć tak prostego ciosu, dlatego płynnym ruchem schyliłem się by nie dostać w twarz, a następnie z podwójną siłą cisnąłem nim o ziemie.

- Mam nadzieje, że nie zamierzasz się już podnieść. - odparłem odwracając się do Haruno z łobuziarskim uśmiechem. - Sasuke, możesz mi wyjaśnić co ty najlepszego wyprawiasz?! - usłyszałem głos Sakury, która jakby obudziła się z letargu.

- Jak to co ? Frajer przystawiał się do mojej kobiety to pokazałem mu gdzie jego miejsce. - szczerze odpowiedziałem. Nie czekając na jakiekolwiek sprzeciwy z jej strony pochwyciłem ją pod nogi zarzucając sobie na ręce. Była taka lekka. - Tu jest mój pokój - wskazała palcem na drzwi obok. Otworzyłem je by po chwili znaleźć się w pomieszczeniu. Nie miałem wolnej ręki więc zatrzasnąłem drzwi nogą, co niestety w moim stanie było błędem. Już i tak ledwo trzymałem się na nogach, a na jednej było to zupełnie niemożliwe. Zachwiałem się tracąc jakąkolwiek możliwość chwycenia się deski ratunkowej. Runąłem na ziemie razem z Haruno.

Leżała na plecach klnąc coś pod nosem. - Jesteś kompletnie walnięty Uchiha - zmarszczyła śmiesznie nos przeszywając mnie spojrzeniem. Leżałem tuż nad nią podpierając się na łokciach. Moja noga była głęboko wsunięta między uda Haruno co tylko przyciągało mnie bliżej niej.

________

Wszystko działo się tak szybko, że powoli nie potrafiłam złapać oddechu. Przecież to nie możliwe, żeby oni się o nią bili. Sasuke nie miał powodu uderzyć Nejego, choć nie ukrywam, że jego reakcja mocno mnie zaskoczyła. Uchiha zachował się jakbym była tylko jego własnością. Jakby bronił swojej kobiety. Wciąż jego słowa nie potrafiły ulokować się w moich myślach ... "przystawiał się do mojej kobiety..". Czy naprawdę tak zaczynał postrzegać ich relacje?

Przez sytuację z Nejim zrozumiałam, że Sasuke jest dla mnie kimś o wiele ważniejszym niż mi się wydawało. Każde jego słowo, gest czy spojrzeniem było lekiem na moje serce. Ale jak miałam mu to powiedzieć? Boję się, że jeśli wyjawię mu swoje uczucia, a on ich nie odwzajemni zostanę na lodzie z kolejnym poszarpanym sercem.

Boję się kolejny raz przeżyć rozczarowanie. Choć wiedziałam na co się piszę chodząc w taką relację z Uchihą, nie sądziłam, że może się ona tak nagle przekształcić.

Zaglądałam w jego ciemne tęczówki. Leżał nade mną i chyba nie miał zamiaru się ruszyć.

- Za to mnie kochasz - zaśmiał się. Momentalnie musiałam zrobić się cała czerwona. Szybko odwróciłam twarz w bok by zakryć swoje rumieńce. Powiedział to tylko by podnieść swoje ego, nie wiedział jak bardzo prawdziwe były jego słowa. Nie mogę mu jeszcze tego powiedzieć. Chcę, by te dobre chwile trwały jak najdłużej. Zaczął podnosić się na "równe nogi" choć w jego stanie takie określenie nie było najlepsze. Wyglądał naprawdę komicznie próbując wstać z podłogi. Jak małe zwierzątko próbujące pierwszy raz pójść o własnych siłach. Wyczołgałam się spod niego, by wyciągnąć mu pomocną dłoń. Spoglądał na nią bijąc się z myślami. Przecież taka "litość" była skazą na jego honorze Uchihy. Zaśmiałam się pod nosem. - Długo nie będę czekać - ponagliłam go, a on po chwili złapał moją dłoń by móc się podnieść. Doniosłam go do łóżka na które rzuciłam zwłoki Sasuke. Wyglądał naprawdę na zmęczonego. Jechał całą drogę, a później został uraczony niezbyt delikatnym alkoholem. Całkowicie rozumiałam jego stan. Przysiadłam obok przeczesując dłonią jego włosy. Jakie to było przyjemne uczucie.

- Jesteś tylko moja - wymamrotał zarzucając ramiona na moje plecy, by następnie przyciągnąć mnie bliżej siebie. Te jego nagłe nastroje doprowadzą mnie do szaleństwa.

Lustrował mnie tymi słodkimi bezsilnymi oczami. - Nie podobało mi się, że mógł cię tak łatwo pocałować - mówiąc to przybrał żałosną minę. Uśmiechnęłam się ciepło do niego. - Moje uczucia nie należą do Nejiego. Możesz być pewny - wydusiłam z siebie nie wierząc, że powiedziałam to na głos. - Nie pozwolę, żeby należały do kogoś innego - jego głos zaczynał się łamać pod wpływem ciężkich powiek i morzącego go snu. - Jesteś jak pies ogrodnika Uchiha - pouczyłam go. - Mów mi po imieniu. Podnieca mnie to. - zganił moje zachowanie. Zbliżyłam twarz muskając delikatnie jego usta. Ciepło przeszyło moje ciało. Zyskałam ogromne pokłady pewności siebie. - Ja.. chyba cie kocham Sasuke - wyszeptałam cicho. Natychmiast zagryzłam dolną wargę przeklinając się w myślach. Otworzyłam oczy by skonfrontować się z własną głupotą. Spał. Jego głowa opadła na bok, a klatka piersiowa unosiła się w spokojnym, równomiernym rytmie. Nie usłyszał najważniejszych słów w moim życiu. Może i tak narazie było lepiej? Byłam zmęczona wszystkimi zdarzeniami. Położyłam się obok tylko na chwilę, nie wiedząc nawet kiedy oddałam się w objęcia morfeusza.

_______

Oboje nie wiedzieli, że za ścianą całą konfrontację oglądał jeszcze jeden wzrok. Wzrok kobiety, która przypuszczała, że tak wygląda sytuacja. - Wiedziałam Sakura, dlaczego z tym walczysz? - wymamrotała pod nosem Hinata. Zaśmiała się cicho na myśl o bezradności swojej przyjaciółki.

- Wiedziałaś o tym ? - zapytał Neji, gdy jej kuzynka przykładała zimny okład pod jego oko. - Przypuszczałam, że coś jest między nimi - odpowiedziała całkowicie szczerze.  - Gdy na niego patrzyła jej oczy świeciły się tym szczególnym blaskiem. Ale Sakura nigdy nie chciała o tym mówić. - uśmiechnęła się pod nosem. - Nie chcę, by znów cierpiała i musiała uciekać. Nie zniosę jej kolejnych łez - chłopak mówiąc to momentalnie spochmurniał. Hinata dobrze rozumiała jego obawy, ale też znała swoją przyjaciółkę. Sakura jest dorosła i dobrze wie, jakie decyzje podejmuje. - On może ją zranić? - zapytał spoglądając głęboko w jej oczy. Przez moment zastygła w bezruchu. Nie wiedziała co powinna odpowiedzieć. Nie znała Uchihy, a nigdy nie kierowała się też oceną ludzi czytając same artykuły. - Myślę, że po tym co dziś widzieliśmy.. Nie pozwoli jej cierpieć. - zaznaczyła szczerze. Nie tylko ona patrzała na niego szczególnym wzrokiem. On wcale nie był jej dłużny i z daleka było widać, że żadne  z nich nie potrafi przyznać się do swoich uczuć. Wiedziała jednak, że kiedyś musi to nastąpić. - W takim razie.. Nie stanę im na drodze - skwitował. Hinata uśmiechnęła się ciepło do swojego kuzyna zbierając apteczkę. - Pójdę sprawdzić co dzieje się na dole. - odpowiedziała wstając by opuścić pomieszczenie.

_____________

W domu zapanowała cisza.. Pani Hyuuga zaniosła półprzytomnego męża do sypialni dziękując wszystkim za wizytę. Ucałowała córkę w czoło zostawiając ją w salonie ze śpiącym Uzumakim. Opadł martwy na kanapę rozciągając na niej swoje nogi. Głośny oddech i ciche pomruki dawały znać, że nic nie jest w stanie go teraz obudzić. Hinata przysiadła przy nim, by z ciepłym uśmiechem przykryć go grubym kocem. - Cieszę się, że jesteś Naruto. Jestem dobrej myśli - ucałowała go w czoło szczelniej przykrywając. Ostatni raz spojrzała na śpiącego ukochanego po czym zgasiła światło i udała się na spoczynek. Ten dzień był pełen emocji...

________________________________________________________--

I gotowe! :) Troszkę się podziało. Sakura wciąż walczy, czy jej obawy są właściwe ? Ciekawe jak Sasuke postrzegałby ich bliższe relacje ;) Myślę, że jeśli chodzi o emocję to jest jeszcze niezłym tchórzem ! :)