20. Goździki i miłosne uniesienia

Ten dzień nie mógł rozpocząć się jeszcze dziwniej. Pośpiesznie zmierzałam w stronę firmy Saia, zerkając zdenerwowana na zegarek. Spotkanie tej kobiety w sklepie kompletnie wybiło mnie z rytmu. Nienawidziłam się spóźniać, tym bardziej że Sasori wysłał mi alarmującego sms’a. Czekało mnie mnóstwo pracy, która powinna zostać zrobiona na wczoraj.

Praktycznie wbiegłam przez automatyczne drzwi frontowe, nie zważając czy zdążą się otworzyć nim uderzę w nie głową. Na szczęście oszczędziły mi tego nieprzyjemnego doznania, wyrabiając się w ostatnich sekundach. Przystanęłam zadowolona w korytarzu, gdy zegar wybił pełną godzinę. Złapałam głęboki oddech, starając się zaczerpnąć jak najwięcej powietrza. Po drodze przez cały ten pośpiech chyba zapomniałam oddychać.

Moją uwagę przykuł mężczyzna w firmowej bluzie kurierskiej. Odbierał podpis recepcjonistki, a następnie został skierowany w stronę gabinetów. Niósł w dłoniach przepiękny, zapewnie drogi bukiet goździków. Ich zapach ogarnął cały parter, natomiast mnie przeszył nieprzyjemny dreszcz przerażenia. Jeśli to znów kwiaty od Kiby wyrzucę je przez okno. Przysięgam.

Maszerowałam cicho za mężczyzną, starając się nie wywołać najmniejszego hałasu. Obawiałam się, że gdy tylko odwróci się w moją stronę zostanę zaatakowana niechcianym podarkiem. Nie umknęły mi nachalne spojrzenia innych pracowników oraz szepty zazdrosnych kobiet. Czy te kwiatki mogły wywołać tak wielkie poruszenie? Owszem. Kwiaty były przepiękne. Cudowne. Fantastyczne. Jednak od tak bardzo niechcianych rąk. Jak zwykle moje modlitwy nie zostały wysłuchane. Kurier zatrzymał się przy drzwiach, obok których wisiała tabliczka HARUNO. Okazała się moim największym przekleństwem.

Wypuściłam ciężkie powietrze, wiedząc, że to właściwy moment, by ujawnić swoją tożsamość. Przecież nie miałam zamiaru chodzić wieczność za jego plecami.

- W czy mogę pomóc? – Zebrałam się na najmilszy uśmiech, jaki mogłam z siebie wykrzesać.

- Pani Sakura Haruno? Mam dla pani przesyłkę. – Wręczył mi bukiet tych przeklętych kwiatów z tak rozanieloną miną, jakby miały być najcenniejszym podarkiem mojej miłości. Zupełnie jakbym miała wzdychać na ich widok i przecierać łzy wzruszenia. Jego niedoczekanie. Podziękowałam, chcąc jak najszybciej znaleźć się w swoim gabinecie i schować te spóźnione kwiaty. Kiba miał pięć lat, aby okazywać mi swoją miłość i wręczać pieprzone goździki. Teraz ich nie potrzebowałam. Nie od niego.

Zatrzasnęłam drzwi, przeczesując dłonią opadające na twarz kosmyki włosów. Faktycznie ładnie pachniały. Może kwiaty nie są niczemu winne? Zrobiłam krok w przód, chcąc włożyć je do wody. Uniosłam głowę, a widok, który zastałam przerósł moje najśmielsze oczekiwania. Właśnie dotarło do mnie, że to nie był pierwszy kurier. To nie były jedyne kwiaty. Zrozumiałam te wszystkie spojrzenia w moim kierunku i niemałe poruszenie. Całe biuro miałam zasypane drogimi i różnorodnymi bukietami. Czułam się jak na polanie. Każde były starannie włożone do wazonów a te, którym brakło ozdobnego szkła, odnalazły swoje ukojenie w słoikach i kubkach na kawę. Ostrożnie robiłam każdy kolejny krok, wymijając podarunki. Przedostałam się do biurka. Odsunęłam duży wazon, a kilka mniejszych upchnęłam na ziemię, tuż obok czerwonych róż. Sfrustrowana opadłam na fotel rozglądając się po swojej prywatnej dżungli.

- I co ja mam z wami zrobić? – mamrotałam pod nosem, szukając odpowiedniego miejsca dla goździków. Podniosłam spod biurka w połowie pustą butelkę wody niegazowanej, a następnie rozwiązałam wstążkę i wrzuciłam pojedyncze kwiatki do środka. Odsunęłam prowizoryczny wazon na bok, a następnie przygotowałam się do zaległości. Jeśli Kiba myślał, że dzięki temu znów wkradnie się w moje łaski, mocno się przeliczył.

Gdy tylko zaczynałam skupiać swoje myśli i czytać dokumenty, rozproszył mnie odgłos pukania, który rozniósł się po pomieszczeniu. Schowałam zrezygnowana twarz w dłoniach. W myślach przeklinałam swój dzisiejszy dzień. Nim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć Sasori wszedł do środka, niczym do własnego biura. Powinnam się już do tego dawno przyzwyczaić.

- Dobrze, że już jesteś Sakura. Mamy problem. – Zamiast miłego „dzień dobry, napijesz się kawy?” usłyszałam jego przejęty głos.

- Prawie nie zauważyłam – odpowiedziałam sarkastycznie, przygotowana na ostrą docinkę z jego strony. Sasori na pewno od rana układał uszczypliwe słowa, wkładając te wszystkie kwiaty do wody.

-  Pan Yoshida ogólnie jest zadowolony z twojego ostatniego projektu. – Zdziwiona uniosłam na niego wzrok, dopiero teraz zauważając stertę nowych papierów, które przyniósł.

Bez żadnego zainteresowania oparłam brodę o blat biurka, wzrokiem sunąć po różnorodnych kolorach kwiatków. – Jednak ostatecznie chciałby wprowadzić kilka poprawek, ponieważ jak to powiedział „nie jest przekonany”.

            Parsknęłam głośno niezadowolona. Siedziałam przy tym projekcie cały miesiąc, zarywając godziny i późno wracając do domu. Nie miałam czasu dla przyjaciółek, Sasuke, a nawet dla siebie. A teraz ten tary buc twierdzi, że „nie jest przekonany”?!

            - Mogę ci je zostawić? – Niepewnie lustrował moje rozdrażnienie, które jawnie ukazywałam.

            - Postaw je między te różowe gerbery, a żółte tulipany. – Wciąż leżąc odwróciłam głowę w bok, policzkiem stykając się z drewnianym chłodnym blatem. Obserwowałam piękną pogodę za oknem, a podczas panującej ciszy, przez uchylone okno, dobiegł mnie śpiew ptaków.

Sasori powiedział coś głupiego odnośnie kwiatków, następnie zaśmiał się, a ja kompletnie go nie słuchałam.

Chyba zaczynam być tym wszystkim zmęczona. Dodatkowo Sasuke nie potrafi się odezwać. Gdybym nie przyszła do niego, prawdopodobnie od chwili przyjazdu nie miałabym z nim żadnego kontaktu. Niby zaczynaliśmy się dogadywać, a jednak czuję, że trochę się od siebie oddaliliśmy. Niespodziewanie poczułam łzę spływającą po moim policzku. Potem kolejną, a za nią płynęła już następna. Podniosłam głowę, zdezorientowana obserwowałam jak krople opadają na leżący przede mną dokument. Dlaczego płaczę? Nie rozumiałam własnego ciała, w jednej chwili poczułam ogromny smutek, a słone łzy same zaczęły płynąć. Chciałam to przerwać. Powstrzymać. Jednak na marne. Przetarłam dłonią powieki.

- Sakura? Aż tak przejmujesz się tym, co powiedziałem? – Jego głos złagodniał. Usłyszałam jak długimi susami przedziera się przez puszczę, by następnie znaleźć się tyłkiem na moim biurku. – Wiesz, że żartowałem.

- Nie Sasori. To nie twoja wina. Wybacz. Sama nie wiem, dlaczego tak się dzieje – odpowiedziałam szczerze. Przestałam siebie rozumieć.

- Dasz sobie z tym radę? Pomogę ci.  – Zsiadł z biurka, a następnie zajął miejsce naprzeciwko mnie. Jak normalny człowiek usiadł na krześle, odrzucając w bok wszelkie głupie i zaczepne żarty. Byłam mu wdzięczna. Z jego pomocą na pewno uwinę się z tym raz dwa. Potrzebowałam teraz towarzystwa, a Sasori choć nadpobudliwy, był do tego idealny.

Po chwili potrafiłam się śmiać i skupić na pracy. Przerzucaliśmy sobie dokumenty, jakby rozumiejąc się bez słów. On uzupełniał wszystkie formularzowe sprawy, natomiast ja zajmowałam się koncepcją i podpisami. Nie omieszkał również, wejść na moją łóżkową sferę, raz po raz dogadując, że na pewno brakuje mi seksu. Machałam wtedy tylko dłonią dumnie, utwierdzając go w przekonaniu, jak grubo się myli. Sasuke był bogiem, jeśli chodzi o relacje erotyczne, w stosunkach damsko-męskich, emocjonalnie nie było tak dobrze. Nad tym jednak można popracować. Rozmarzyłam się, podpisując ostatnią umowę.

- Powinnam wziąć się za poprawianie projektu dla pana Yoshidy – wymamrotałam, układając z boku równą kupkę papierów.

- Jedź już do domu Sakura. – Mówiąc to, podniósł się, zamierzając zostawić mnie i moje myśli.

- Jeszcze chwilę zostanę. Nie zamierzam, znów narobić sobie zaległości. Dzięki Sasori za pomoc.

- Możesz mi podziękować w naturze. – Zaśmiał się, puszczając mi oczko.

- Ty kretynie. – Zawstydzona rzuciłam w niego pierwszym lepszym długopisem. – Nie przeciągaj struny.

- Do jutra piękna – odpowiedział, zamykając za sobą drzwi biura.

- Do jutra – wymamrotałam niesłyszalnie.

            Zostałam sama. W powietrzu wciąż pachniały kwiaty, a za oknem powoli się ściemniało. Przyszłam dziś pieszo, więc nie zamierzałam siedzieć do nocy. Bałam się sama spacerować, gdy na ulicach nie było już zbyt wielu normalnych osób. Nachyliłam się w stronę goździków, by przyjrzeć się ich koralowej barwie. Mam nadzieję, że chociaż zamówił te kwiaty u Ino. Nieźle by się wzbogaciła. Uśmiechnęłam się pod nosem, gdy rozbrzmiał dźwięk mojej komórki.

            „ Zejdź na dół. Czekam.” – Przeczytałam zaskoczona sms'a od Sasuke. Podniosłam się natychmiast na równe nogi, podbiegając w stronę okna. Serce biło mi jak szalone. Tak bardzo chciałabym, by to była prawda. Przykleiłam się do szyby, nie zwracając uwagi, że dla ludzi z zewnątrz mogę wyglądać jak glonojad. Iskierki radości zaświeciły się w moich oczach. Stał tam. Taki cudowny. Taki przystojny. W czarnych spodniach i granatowej bluzie, podciągniętej na rękawach. Jego zamyśloną twarz oświetlał wyświetlacz telefonu, który po chwili zgasił i spojrzał w kierunku mojego okna. Jak poparzona odskoczyłam, skrywając się za zasłonką. Na pewno to widział. Głupia. Stuknęłam się dłonią w czoło, jeszcze raz ukradkiem zaglądając przez szybę. Już go nie dojrzałam. Wystraszona, pozbierałam natychmiast klucze i torebkę, a następnie tratując bogu winne róże przedostałam się do wyjścia. Oby jeszcze tam był.

<<>> 

Nie zajęło jej to dużo czasu. Widziałem, jak praktycznie wybiegła przez automatyczne drzwi. Na końcu starała się pohamować przyśpieszony oddech, spowodowany prawdopodobnie biegiem. Rozglądała się, a ja nie miałem zamiaru ułatwiać jej zadania. Siedziałem w samochodzie, wpatrując się w jej drobną sylwetkę. Wyjęła telefon i wybrała numer, przykładając aparat do ucha. Wciąż szukała mnie wzrokiem, przejęta i taka urocza. Wyświetlacz zaświecił się, a po sekundzie rozbrzmiał mój dzwonek. Nie odbierałem. Czerpałem ogromną satysfakcję z obserwacji tej kobiety. Chciałem na nią patrzeć. Zamieniała się powoli w moją obsesję, a ja obawiając się tego próbowałem zatopić się w pracy. Gdyby nie Sasori, prawdopodobnie siedziałbym dalej w biurze, bądź przespał tam nawet całą noc. Nie podobał mi się ton, w  jakim jej współpracownik się do mnie odnosił, jednak miał rację. Musiałem zająć się Sakurą.

Odwróciła się i dojrzała niebieskie światełko w moim samochodzie. Szybkim i zdecydowanym krokiem zbliżała się, a na jej twarzy malowało się mnóstwo sprzecznych emocji. Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, wysiadłem i zarzuciłem bluzę na jej zmarznięte ramiona. Ta kobieta nigdy nie nauczy ubierać się adekwatnie do pogody. Uśmiechnęła się. Delikatnie, z drobnym rumieńcem na policzkach. Zacisnęła materiał bliżej ciała i przysiągłbym, że przez moment powąchała moją bluzę. Uniosłem zdziwiony brew, otwierając jej drzwi od strony pasażera. Wciąż czekałem, aż cokolwiek powie. Zarzuci mi niekonsekwencje, bądź zbytnią arogancję i pewność siebie. Sądziłem, że zacznie po mnie krzyczeć. Ona niczym w transie spoglądała na drogę. Jakbym założył na nią ubranie wyprane w melisie. Może to nie było takie złe?

- Dlaczego po mnie przyjechałeś? – Odwróciła się w moją stronę. Czułem jak wpatruje się we mnie tymi swoimi zielonymi tęczówkami. Co powinienem jej odpowiedzieć? Chciałem ją zobaczyć. Tak po prostu. Nie chciałem, by była smutna. Egoistycznie też potrzebowałem mieć ją przy sobie, ponieważ myśli o niej próbowały mnie wykończyć.

- Przejeżdżałem obok. – Skłamałem. Skończony ze mnie idiota. Tak cholernie boję się jej wyznać, że brakowało mi jej śmiechu.

 - Rozumiem. Gdzie jedziemy? – Zaczęła bawić się palcami jak zawstydzona dziewczynka. Bardzo chciałbym wejść jej teraz do głowy.

- Do mnie.

- Czy to dobry pomysł? A Itachi? Jutro mam pracę. Powinnam… - Natychmiast przerwałem jej nakręcającą się karuzelę słów, kładąc dłoń na jej udzie. Wciąż wpatrywałem się w drogę, starając się bezpiecznie dowieźć ją do swojej sypialni. Mój wewnętrzny GPS podpowiadał mi cel podróży – moje łóżko.

- Nie przejmuj się tak. Nie ma go. Wspominał, że wychodzi dziś do klubu. – Zacisnąłem mocniej dłoń, którą objęła swoją. Czułem jej delikatną skórę na sobie, co niebezpiecznie mnie pobudzało. Natychmiast zabrałem rękę, wkładając ją do kieszeni spodni, jakby czegoś w niej szukając. Starałem się jak najlepiej ukryć przed nią mój dowód podniecenia.

Zatrzymałem się pod domem, a następnie okrążyłem samochód. Miałem zamiar otworzyć jej drzwi, gdy ta z impetem uderzyła nimi prosto we mnie.

- Za co to było? – Oburzyłem się, masując obolałe kolano.

- Mój boże! Przepraszam. Jesteś cały, Sasuke?! – Wyskoczyła w moim kierunku, oglądając mnie z każdej strony.

- Będę żył – burknąłem. Pochwyciłem ją za biodra, a następnie wykorzystując chwilę nieuwagi, przerzuciłem ją sobie przez ramie.

- Sasuke!! Oszalałeś? – Pisnęła wystraszona, a następnie uderzyła mnie otwartą dłonią w plecy. Nie zrobiło to na mnie wrażenia. Co najwyżej odrobinę łaskotało. Pewnie nie włożyła w to całej siły. To mógł być jej błąd.

Jedną wolną ręką otworzyłem sprawie drzwi, by zabrać tą nieznośną istotę do środka. Paplała mi coś nad uchem, gdy ja w międzyczasie pozbywałem się swojego obuwia. Dłonią pogładziłem jej łydkę, zsuwając z stóp czerwone szpilki. Wyglądała w nich naprawdę pociągająco. Nie mogłem się doczekać, aż oplecie moje biodra swoim zgrabnym ciałem.

            W tej samej chwili poczułem mokry ślad na szyi. Całowała mnie niepewnie i delikatnie. Po karku, a następnie przeszła na bark odsuwając skrawek mojej koszulki. Nie miałem zamiaru być dłużny,  dlatego jednym ruchem przerzuciłem ją sobie do przodu, dłońmi podtrzymując jej pośladki. Z początku zaskoczona spanikowała, by następnie nieco odważniej przerzucić ramiona za moją szyję. Palce wplotła w moje włosy, momentami nieco mocniej je szarpiąc. Ściskałem żarliwiej jej pośladki, czując granice swoich pokładów cierpliwości.

            Posadziłem ją na kuchennym blacie, przesuwając ręką niepotrzebne rzeczy. Z trzaskiem na ziemie upadła deska do krojenia, a w ślad za nią poleciała zawadzając nam w tej chwili torebka mąki. Całowałem i wdychałem jej kobiecy zapach. Jej nogi osunęły się na moje biodra, by następnie zamknąć mnie szczelnie w swoim uścisku. Odsunąłem się od niej, by choć na milisekundę spojrzeć w jej hipnotyzujące oczy. Może chciałem upewnić się, że to wszystko nie jest snem? Że ta kobieta przede mną obdarzyła mnie czymś dotąd nieosiągalnym. A przecież zaczynało się niewinnie. Oszukiwałem się, że wszystko skończę na drobnych gestach, niezobowiązujących spotkaniach. Chciałem tylko seksu z tą zabójczą kobietą i będę potrafił wrócić do codziennych spraw. Jak niedorzeczne to się teraz wydaje.

             Ugryzła mnie w ucho, wytrącając z tych dziwnych myśli. Dlaczego teraz do tego wracam? Zrzuciła ze mnie koszulkę, paznokciami zaznaczając czerwony szlak na moim torsie. Przycisnąłem ją mocniej do blatu, gdy jej dłonie powędrowały na pasek.

Była cała biała, a na policzku miała ślad od rozsypanej mąki. Przetarłem kciukiem jej twarz, pozwalając, by rozpięła rozporek moich spodni. Gdybym wciąż oglądał ją w tej podnoszącej temperaturę aranżacji, zakończył bym wszystko w przedbiegach. Uniosłem ją ponownie na siebie, a ona wydała głośny jęk niezadowolenia.

            W odstępie kilku minut kopnąłem w drzwi sypialni rzucając Haruno na świeżą pościel. Wygięła się w tył zatracając się w puszystej pierzynie. Wyglądała słodko i niewinnie, zupełnie jak wtedy, gdy obserwowaliśmy gwiazdy na dachu. To był pierwszy impuls. Poczułem, że jest intrygująca. Zapragnąłem jej tylko dla siebie. Teraz mam ją w swojej sypialni. Całkowicie mi oddaną. Z utęsknieniem spoglądała na mnie, co jakiś czas zwilżając usta. Jakby mówiła, że robie wszystko zbyt wolno. Za długo każę jej czekać. Przysunąłem się bliżej. Leżała w bezruchu, czekając na mój kolejny ruch. Schyliłem się do jej ust, przygryzając przy tym dolną wargę. Pozbyłem się wszystkiego, co mogło w tej chwili przeszkadzać.

            Odwróciłem ją na brzuch, przylegając do jej nagiego ciała. Była piękna. Oczywiście, nie potrafiłem jej tego powiedzieć. Pragnąłem się w niej zatopić, a ona jakby czytając mi w myślach rozsunęła delikatnie uda, pozwalając mi wejść do środka. Nie czułem się bezpiecznie. Obnażony z własnych myśli. Podnosiłem się i opadałem zapewniając nam niewyobrażalną rozkosz. Seks z Sakurą jest najlepszym zastrzykiem dopaminy. Niewyżyty. Zafiksowany.

            Czując zbliżający się finał, zauważyłem jak jej ciało zaczęło drżeć z przyjemności. Wypełniłem ją kawałek po kawałku, zastygając w bezruchu. Wszelkie myśli opuściły moją głowę, całkowicie oczyszczając umysł. Byłem taki zrelaksowany i nareszcie szczęśliwy.

<<>> 

            Wtuliłam się w jego tors zadowolona i całkowicie spełniona. To wszystko, o czym marzyłam mam na wyciągnięcie ręki. Nie pozwolę, by Kiba swoimi brudnymi buciorami znów wszedł w moje życie. Kątem oka spojrzałam na jego spokojny wyraz twarzy, przymknięte powieki i miarowy oddech.

            - Śpisz? – wymamrotałam niepewnie. Nie uzyskując żadnej odpowiedzi, po chwili namysłu ponownie spróbowałam uzyskać odpowiedź.

            - Hej, Sasuke. Śpisz? – Dźgnęłam go palcem w żebra. Jeśli nie spał, chciałam za wszelką cenę zwrócić jego uwagę. A jeśli nie było go już ze mną, co w tym złego, żeby na chwilę się obudził? Zachichotałam pod nosem, gdy ten niemrawo przewrócił się na drugi bok. Naburmuszyłam policzki, zakładając ręce pod piersi.

            - Śpię  - burknął nie zaszczycając mnie spojrzeniem. Uśmiechnęłam się w geście zwycięstwa, układając wygodniej na swojej części łóżka. Pochwyciłam telefon, by sprawdzić, która godzina. Dochodziła druga w nocy, a ja wciąż nie potrafiłam zmrużyć oka. Ujrzałam jego odbicie na wyświetlaczu. Był taki niewzruszony i spokojny. Zapragnęłam w tej chwili zrobić mu jedno jedyne zdjęcie. Bym mogła zawsze spojrzeć na niego i przypomnieć sobie o naszym zakazanym romansie. Pojawiłam się na ekranie mojego telefonu, a tuż za mną znajdował się kawałek jego pleców i profil z lekkim grymasem na twarzy. 

_______________________________________________________________________

Rozdział troszkę lżejszy, mam nadzieję, że tym razem nie zakończyłam w emocjonującym momencie i dam odpocząć waszym starganym nerwom :D :*

Komentujcie jak podoba wam się taki delikatny wątek :) !