21. Wielki strach i jeszcze większa odwaga

To był pierwszy raz, kiedy nie obudził mnie budzik. Wczorajsza noc była wykańczająca i z tego wszystkiego zapomniałem go nastawić. Na to wspomnienie przewróciłem wzrok z sufitu na pustą poduszkę, gdzie powinno znajdować się zgrabne, nagie ciałko Haruno. Jedynie pogniecione prześcieradło zdradzało, że minionej nocy ta kobieta była tutaj ze mną.

Zrezygnowany uniosłem się do pozycji siedzącej, dłońmi przecierając zaspaną twarz. Sakura nigdy nie potrafiła zbyt długo usiedzieć w miejscu. Założyłem na bokserki eleganckie, grafitowe spodnie, a następnie zarzuciłem na ramiona jasną koszulę.

W powietrzu unosił się duszący zapach papierosów. Odór wczorajszej imprezy utwierdził mnie w przekonaniu, że Itachi wrócił do domu. Do tego cudowną ciszę przerwała awantura dochodząca z okolic salonu.

- Powiedziałam, żebyś wyrzucił tego papierosa! – Głośno krzyczała zwracając na siebie uwagę.

- Są rzeczy silniejsze od naszej woli kochanie – odpowiedział jej męski głos. Odwróciłem wzrok w stronę otwartego tarasu.

- Zaraz pokażę ci, co jest silniejsze! – Wygrażała się, zaciskając swoją małą piąstkę w stronę mojego brata. Wyglądali komicznie, zważając na to, że Sakura była od niego o ponad głowę niższa. Mimowolnie uśmiechnąłem się pod nosem. Wprowadzała w tym domu dziwne ciepło, które nawet mi się podobało. Choć na swój sposób była naprawdę irytującą kobietą.

- Nie można się przy was wyspać – burknąłem, postanawiając wejść w tę bezsensowną dyskusję. Dobrze znałem Itachiego i wiedziałem, że nie ma rzeczy, która zmusiłaby go do rzucenia palenia. Haruno tylko zgromiła mnie wzrokiem i odwróciła się na pięcie przechodząc kawałek dalej. Przyglądałem się jej dziwnym poczynaniom i ogarniającym jej nagie ramiona dreszczom. Miała na sobie tylko luźne spodenki, które musiała wyjąć rano z mojej szafy i koszulkę na ramiączkach.

Dopiero teraz zauważyłem, że w jednej ręce trzymała odłamany kawałek kiełbasy.

- Chodź tutaj – szepnęła cichym, ciepłym głosem. Był dość przesłodzony jak na jej naturalny ton. – Nie bój się, chodź. – Powtórzyła, a zza rogu budynku ukazał się mały, czarny kot. Nie był za wielki, a brud na futrze sprawiał wrażenie, że nie należał do nikogo.

- Co ty robisz? – Spojrzałem przez ramię i nie podobało mi się, że karmi tego kota MOJĄ kiełbasą.

- Nie widzisz? Jest głodny – odpowiedziała, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie.

- To chyba nie jest twoje zmartwienie? Nie karm go, bo będzie tu przychodził. – Niezadowolony zganiłem jej zachowanie.

Połamała jedzenie na mniejsze kawałki, pozostawiając z nimi kota. Spokojnie wstała, wypuszczając z płuc powietrze.

- Sasuke. Sasuke – wymamrotała, wbijając we mnie swoje szmaragdowe tęczówki. – Powinieneś nauczyć się odrobiny empatii. – Mówiąc to, dłońmi sunęła po moim karku poprawiając kołnierz koszuli.  – A ten kotek jest śliczny. – Dopięła górny guzik. Zaprzeczając, pokiwałem głową z niedowierzaniem. Co to, to nie. Nie miałem zamiaru wpuszczać do domu żadnych zwierząt.

Nim zdążyłem się zorientować wyminęła mnie i skocznym krokiem przedostała w głąb mieszkania. Trzymał się jej dziś niespodziewanie dobry humor. Uśmiechnąłem się niezauważalnie. Fascynująca.

- Musimy już wychodzić? – Naburmuszyła policzki i rzuciła się na kanapę w salonie.

- Koszmarnie boli mnie głowa – skarżył się Itachi, masując obolałe skronie. Wczoraj musiał nieźle przeholować z alkoholem.

- Ja muszę – odpowiedziałem, rozglądając się za marynarką. Na dworze robiło się coraz chłodniej. Pogoda zmieniała się diametralnie. Nim się spostrzeżemy spadnie śnieg, a potem znów nadejdą ciepłe dni. Kolejny rok, kolejne zobowiązania i plany. A z każdym coraz starszy. Spojrzałem na Sakurę, która na złość mojemu bratu, prawdopodobnie za papierosy, włączyła telewizor, regulując nieodpowiednią w tym momencie głośność.

Wyglądała tak niewinnie i przez moment poczułem, jak coś w głębi pcha mnie do niej z całej siły. Zapragnąłem tylko na nią patrzeć, budzić się obok i słuchać jej głosu z rana. Czy to wszystko, czego chciałem już od życia? Stała się moją obsesją. Fascynacją. Pasją, która przepełniała mój umysł.

- Jesteś okrutna Sakura - oburzył się Itachi, a następnie uśmiechnął się szeroko, jak to miał w zwyczaju. Nigdy nie widziałem, by kiedykolwiek był na kogoś zły.

- Ja też powinnam. – Szybko podniosła się z miejsca, a następnie zachwiała niepewnie. Jej żywe tęczówki zaszły mgłą. Ukazywały pustkę, a ciało jakby straciło podparcie. Nie wiem kiedy znalazłem się przy niej, dłonią przyciągając jej biodro bliżej siebie.

- Hej, mała! Wszystko dobrze? – Nie wyglądała najlepiej. W jednej chwili uszło z niej całe życie, a ten widok niebezpiecznie ściskał moje serce. Nie chciałem jej takiej widzieć. Słabej i bezbronnej.

- Przepraszam – wyszeptała, kładąc dłoń na moim torsie. – To było tylko chwilowe zasłabnięcie. Miałam ostatnio sporo pracy i dużo nieprzespanych nocy. – Tłumaczyła się, próbując oczarować mnie swoim wymuszonym uśmiechem. Odsunęła się ode mnie na niewielką odległość, rozprostowując ramiona. Nie spuszczałem z niej wzroku. Wciąż analizowałem jej stan. Ostatniej nocy z mojej winy poszła późno spać, dlatego przymknąłem powieki, udając, że choć trochę przyjąłem jej zmyśloną wersję.

- Zostaniesz dziś u mnie. Nie pójdziesz w takim stanie do pracy. Zadzwonię do Saia. – Nie pozostawiłem jej wyboru. Dobrze wiedziałem, że wdawanie się w dyskusję z tą kobietą nie ma najmniejszego sensu. Była uparta, ale jeszcze nie wiedziała, jak ja potrafię postawić na swoim.

- Nie możesz! – Powróciły jej wszelkie siły. Wytknęła mnie palcem, piorunując spojrzeniem.

- Nie mogę? Zobaczymy. – Uśmiechnąłem się kpiąco, co działało na nią jak wyzwanie. Uwielbiałem to. Zwinąłem jej telefon ze stolika, nim zdążyła zorientować się, co jest na rzeczy. W tej jednej sekundzie przegrała nasze małe starcie.

- Oddawaj! – Podburzona uniosła się na palcach, by ręką sięgnąć komórki. Nie miała szans. Brakowało jej dobre paręnaście centymetrów.

- Uspokój się krasnoludku. – Wolną ręką pogłaskałem ją po włosach, co jeszcze mocniej ją zirytowało.

- Pieprzony Uchiha! – Założyła ręce pod piersi, wsłuchując się w dźwięk nadchodzącego sygnału w telefonie.

- Hej! Ja też tu jestem! – upomniał się Itachi, wciąż martwo leżąc na kanapie. Uniósł tylko wyżej dłoń, która ponownie bezwładnie opadła na ziemię.

- Słucham? – W komórce rozbrzmiał głos mojego przyjaciela. Jak zabawnie było obserwować zmieniającą się minę Sakury, gdy załatwiałem jej wolne. Zaczynając na irytacji, przez żal i niepohamowaną złość.

- Jesteś niemożliwy. – Naburmuszyła policzki, gdy po skończonej rozmowie oddałem jej telefon.

<<>> 

            Z nudów czułam, jak skręca mnie w żołądku. Itachi po czwartej herbacie poczuł się już dużo lepiej, co mogłam powiedzieć również o sobie. Wszelkie nudności całkowicie zniknęły i czułam, jakbym odżyła. Czytał gazetę, raz po raz robiąc kolejny łyk gorącego napoju.

             - Na długo zostajesz? – Próbowałam zwrócić jakoś jego uwagę, gdy układanie piramidy z cukru zaczynało powoli mnie nużyć.

            - Myślę, że wyjadę w przeciągu kilku dni. Powoli kończy mi się urlop – odpowiedział, wyłaniając wzrok zza czasopisma.

            - Ah – westchnęłam pod nosem, gdy cukier zaczął osuwać się ze skarpy i burzyć całą konstrukcję.

            - Musisz się potwornie ze mną nudzić. – Zaśmiał się, a ja jakby wyrwana z zamyśleń odwróciłam na niego wzrok. Przez moment kompletnie się wyłączyłam. Nie wiem nawet, czy coś więcej do mnie powiedział. To było niegrzeczne z mojej strony.

            - Przepraszam Itachi. Jestem jakaś rozkojarzona. – Skruszona starałam się usprawiedliwić swoje niestosowne zachowanie.

            Nie mówił nic. Wpatrywał się we mnie przenikliwie, niby nic nadzwyczajnego, a jednak miałam wrażenie, jakby właśnie próbował przedrzeć przez zabezpieczenia moich myśli. Niezręcznie przerzuciłam nogę na nogę, starając się wytrzymać atak. Niestety, Uchiha chyba mają w genach swoją wzrokową nachalność. Zupełnie jak Sasori, gdy przynosi mi kolejny stos dokumentów i świeżych plotek. Sasori!

            Zeskoczyłam z zajmowanego miejsca jak oparzona, co musiało odrobinę zdezorientować mojego kompana w tej jakże wciągającej dyskusji. Siedzę sobie spokojnie w domu, gdy Pan Yoshida czeka na oddanie projektu. Nie powinnam z tym zwlekać. Właściwie mogłabym poprosić Sasuke, aby przyniósł mi potrzebne materiały. Myśl o czekaniu w domu na ukochanego, aż wróci z pracy i przyniesie ze sobą utęsknione ciepło, była niezmiernie satysfakcjonująca. Jednak praca miała być dla mnie priorytetem w nowym życiu, dlatego choć niechętnie, zdecydowałam się podejść do biura i dokończyć projekt.

            - Muszę odebrać dokumenty z pracy. – Nie przyjmując do wiadomości innej opcji, zaczęłam rozglądać się w poszukiwaniu swojej torebki. Byłam przekonana, że kładłam ją w okolicy komody.

            - Zadzwoń do Sasuke, przyniesie ci. – Jego wzrok był naprawdę momentami przytłaczający.

            - Nie chcę go kłopotać. Zresztą myślę, że spacer dobrze mi zrobi. – Posłałam w jego kierunku serdeczny uśmiech w nadziei, że odpuści dalszych pytań.

            - Wracaj szybko. Będzie mi brakowało towarzystwa w tym domu. – Odwzajemnił mój gest, całkowicie mnie rozumiejąc.

             Nie czekając zbyt długo ubrałam buty opuszczając mieszkanie. Rozejrzałam się dokładnie po okolicy, jakby w nadziei, że nie zostanę przyłapana na popełnianym grzeszku. Jak mała dziewczynka wykradająca się z domu.

            Opuszczając już bogatszą część miasta, poczułam dziwną ulgę. Przepych nie do końca mi odpowiadał. Choć Sasuke nie miał obitej atłasem kanapy, a zastawy szczerozłotej, to jednak ludzie mieszkający w tej okolicy nie dostrzegali rzeczy ważniejszych od pieniędzy. To było przykre. Wyminęłam wszystkie ogródki projektowane na zamówienia i kryształowe żyrandole w oknach, które tak naprawdę nie były nawet praktyczne. Przez to wszystko przypomniało mi się życie, o którym tak bardzo chciałabym zapomnieć. A te koszmary przylgnęły za mną nawet do Tokio.

            Rozmyślałam maszerując drogą, praktycznie znaną mi już na pamięć. Dlatego zamiast patrzeć przed siebie, skupiłam się na swoich przechodzonych już trampkach. Czy kiedykolwiek ktoś zastanawiał się, dlaczego los tak bardzo uwielbia się nami bawić? Jeśli przeznaczenie naprawdę istnieje, to ma cholernie popieprzone poczucie humoru. Przekonałam się o tym, gdy w jednej chwili wpadłam na mężczyznę, który z nikąd pojawił się przede mną.

Uniosłam głowę do góry, a osoba, którą zobaczyłam wprawiła mnie w niemałe zdziwienie.

            - Kiba – burknęłam, odsuwając od siebie jego ramiona. Owszem, uratował mnie przed upadkiem, jednak to on stał się jego przyczyną.

            - Jak zwykle z głową w chmurach. – Wyszczerzył się triumfalnie, a ja czułam jak zaczynam się gotować.

            - Niech żyje zgrabność – odpowiedziałam, starając się puścić jego uwagę mimo uszu.

            - Wciąż jesteś zła, że przyjechałem po ciebie? Przecież wiesz, że ja cię potrzebuję. – Znów zaczął wyssaną z palca historię o tym, jak bardzo mu na mnie zaczęło zależeć. Nagle stałam się ważniejsza. Nie chce znów dać się nabrać. – Kupiłem ci kwiaty. To nic nie znaczy?

            - Kiba, przestań – przerwałam mu, nie mogąc słuchać tych głupot. – Nie sądzisz, że to odrobinę za późno?

            - Daj nam jeszcze szansę. – Jego głos znacznie złagodniał, a wyraz twarzy okazywał tak dobrze wypracowaną skruchę. Niestety, znałam już reguły gry.  – Może gdzieś pójdziemy na spokojnie pogadać?

            Biłam się z myślami. Nie miałam najmniejszej ochoty na rozmowę z nim. Nie chciałam patrzeć w jego oczy i przypominać sobie wszystkich wspólnych chwil. Oczywiście ostatnio bardzo dobrze przekonałam się o tym, że tego, co chcę nie dostaję na srebrnej tacy.

            - W porządku. Jedna, krótka rozmowa i tyle. Odrobinę się śpieszę. – Postanowiłam raz na zawsze wytłumaczyć temu palantowi, że postawiłam grubą kreskę między Sakura, a Kiba. 

<<>> 

            Wysłów się kobieto. Setny raz mieszałam łyżeczkę w herbacie, słuchając „przejmujących” historii Inuzuki, który perswadował mi, jak bardzo bolesne było życie beze mnie. Nie potrafiłam mu przerwać. Nie potrafiłam powiedzieć wprost swoich myśli. Może bałam się go urazić. Czułam się z tym źle, że muszę przekreślić jego wszelkie nadzieje. Odrzucenie jest bolesne. Choć nie zawsze było między nami wspaniale i kolorowo, ja naprawdę go kochałam. Tego nie można wymazać gumką. To pewna część mojego życia, która pozostawiła na sercu głęboki ślad. Ale do jasnej cholery, jak długo mam przechodzić tą drogę? Zaczynałam dostrzegać światełko i z całych sił pragnę je pochwycić. Choćby za cenę tego nieprzyjemnego bólu. Oby był chwilowy.

            - Kiba! – Postanowiłam w końcu wkroczył z własnym zdaniem. – Nie udało nam się stworzyć wspólnej przyszłości. Nie potrafiliśmy ze sobą rozmawiać. Masz od życia zupełnie inne oczekiwania niż ja.   

            - Sakura… To jeszcze można… - Znów próbował zabrać głos, gdy podniosłam dłoń w geście uciszenia go. Teraz była moja chwila, on przegadał już cały nasz czas, który i tak był mocno ograniczony.

            - Nie Kiba. Nie można. Już nie. Powiedziałam ci, że nie chcę żyć w cieniu i udawać, że niczego nie widzę. Nie zamierzam podcinać ci skrzydeł, dlatego postanowiłam odejść. Nie ma szans, byśmy znów się zeszli. A jedyne o co proszę cię w tym momencie, to abyś pozwolił mi żyć własnym życiem. – Wypuściłam ciężko powietrze, a wraz z nim poczułam ogromną ulgę i ukojenie po zalęgającej goryczy, która męczyła moje serce.

            Między nami zapanowała cisza. Choć wydawała się potwornie niezręczna i przytłaczająca, ja w pewnym sensie odgrodziłam się od emocji, które jeszcze przed chwilą mną targały. Lekko roztrzęsioną dłonią wysunęłam telefon z torebki przewieszonej przez krzesło, by sprawdzić czy aby na pewno mam jeszcze trochę czasu w zapasie.

            - Pójdę do toalety i będę musiała się zbierać. – Nie otrzymując żadnej odpowiedzi, odsunęłam z lekkim piskiem krzesło, by wydostać się z tej przytłumionej atmosfery.

            Może i przeznaczenie decyduje o tym, kto pojawia się w naszym życiu, ale to ja zdecyduję, kogo w nim zostawię.

<<>> 

            Jeszcze nigdy tak bardzo nie dłużył mi się czas pracy. Nerwowo spoglądałem na pozostałe rachunki, które niestety musiałem dziś załatwić. Najchętniej odłożyłbym to wszystko na jutro, by tylko wrócić jak najszybciej do domu. To było dziwne uczucie. Zazwyczaj zostawałem w biurze do późna, przesypiając w nim większość nocy, bądź błądząc po hotelach. Może w ten sposób chciałem zapomnieć o samotności, która przepełniała moje cztery ściany. Za każdym razem, gdy włóczyłem się po mieszkaniu bez celu ogarniała mnie frustracja. Nigdy do siebie nie sprowadziłem żadnej osoby, dlatego byłem zaskoczony jak łatwo przyszło mi wprowadzić do niego tę kobietę. Stała się częścią mojego życia, a mi to pasowało.

            Nareszcie mogłem zatrzasnąć laptopa i pozamykać drzwi biura.

            - Kończysz? – Usłyszałem głos Karin, która sądząc po jej zachowaniu też opuszczała pracę.

            - Tak. Wracam do domu. – Nie wiedziałem nawet, że ta myśl, może być tak bardzo przyjemna. Uniosłem delikatnie kącik ust, na myśl o seksownej Haruno czekając na mnie na kanapie. Mam nadzieję, że braciszek pozbierał swoje zwłoki do pokoju i nie będzie nam przeszkadzał. W innym przypadku będę musiał wyrzucić go na wycieraczkę.

            - To u ciebie niecodzienne. Czyżby coś miłego cię tam ciągnęło? – Położyła dłoń na moim torsie, gładząc ciemną marynarkę.

            - Może – odpowiedziałem wymijająco. Nie musiała znać szczegółów.

            - Wciąż jesteś taki tajemniczy. Skryty. Ciężko cię rozgryźć skarbie. Ale zawsze taki byłeś. – Skrzywiłem się na jej określenie, w ciszy kierując się w stronę windy. Ruszyła tuż za mną dokładnie mi się przyglądając. – Jednak tego nie ukryjesz. – Zachichotała pod nosem.

            - Nie wiem, o czym mówisz Karin. – Zmarszczyłem brwi, zaciskając mocniej dłoń na pasku od torby.

            - Nie wiesz? – Przysunęła się bliżej mnie, drażniąc oddechem szyję. Przygryzła małżowinę uszną, powtarzając szeptem pytanie.

            - Powinnaś uważać na słowa. – Odtrąciłem jej dłoń na swoim ramieniu, odsuwając się w stronę przeciwnej ściany windy.

            - Więc ty naprawdę o tym myślisz! – Klasnęła w dłonie, widocznie bardziej rozbawiona.

             - Jesteś nienormalna – skwitowałem, przecząco kręcąc głową.

            Przeszedłem kawałek miasta, słuchając męczących podejrzeń Karin. Błagałem, by tylko skręciła w kolejną alejkę.

            - Nie sądziłam, że stracisz głowę dla tak bezbarwnej dziewczyny. Możesz mieć każdą. – Spojrzałem na nią lekko rozdrażniony. Jej policzki stały się bardziej zarumienione niż poprzednio. Prawdopodobnie dlatego, że na dworze robiło się coraz chłodniej.

            - Ma w sobie więcej, niż możesz sobie wyobrazić – odpowiedziałem, myślami błądząc po niepohamowanym charakterku Haruno.

            - Na pewno. Czy to nie ona właśnie siedzi w tej kawiarni w towarzystwie jakiegoś przystojniaka? Zdają się świetnie bawić bez ciebie. – Wyszczerzyła się wzrokiem wskazując na pobliskie stoliki.

            Zdezorientowany spojrzałem w tym samym kierunku. W tej jednej chwili poczułem narastającą wściekłość. Ten frajer trzymał ją za rękę, a ja nie potrafiłem wyczytać nic z mimiki jej twarzy. Siedziała poruszona, wpatrzona w niego jak w obrazek. Zacisnąłem pięści, ruszając w stronę przyłapanej pary. Jak najszybciej chciałem przywalić mu w tę jego parszywą gębę i zabrać swoją własność. W tym momencie nie liczyła się delikatność czy uczucia. Miałem problem z kontrolowaniem agresji i teraz wcale nie chciałem jej hamować.

            Jak poparzony ruszyłem w ich kierunku, gdy jedynie delikatna kobieca dłoń zatrzymała mnie przed kolejnym krokiem.

            - Co zamierzasz zrobić? Nie możesz tam wpaść i wszystkich pozabijać. Odbiło ci? – Jej wyraz twarzy znacznie się zmienił. Spoważniała. Jakby całkowicie kalkulowała przebieg całej sytuacji. Znała mnie doskonale. Ona była w stanie odczytać moje emocje, które teraz z ogromnym impetem wrzały by tylko wydostać się na zewnątrz.

            - Pewnie. Rozwalę go na miejscu. – Wyrwałem się z jej niezbyt mocnego uścisku, chcąc jak najszybciej zakończyć ich spotkanie. Musiałem sobie z nią lepiej porozmawiać.

            - Cześć! Sasuke! – Zatrzymałem się, pod naporem ramienia przyjaciela. Przyciągnął mnie do siebie, zaciskając mocniej uścisk. Zablokował moje ruchy, nie pozwalając na jakikolwiek protest. Sai nie należał do najsłabszych, a jeśli dobrze pamiętam kiedyś uczęszczał na treningi mieszanych sztuk walki. – To dziwne spotkać cię poza firmą. Zaczynałem się martwić, że tam mieszkasz. – Zaśmiał się.

            - Wal się. – Uśmiechnąłem się arogancko pod nosem, na co on pogłębił chwyt, co nieco zaczynało mi doskwierać.

            - Bądź milszy. Mamy kobiety w towarzystwie. – Dopiero teraz miałem możliwość dojrzeć jego żonę, która bacznie lustrowała raz mnie, a następnie przenosiła wzrok na zdezorientowaną Karin.

            - Wiedziałam, że jesteś dupkiem. Sakury nie ma to łazisz z innymi? – burknęła, gniewnie odwracając ode mnie wzrok.

            - Czego wy wszyscy ode mnie oczekujecie?! – Uniosłem głos, a następnie silnym ruchem wytargałem się z uścisku Saia.

            - O co się wściekasz? – spytał, unosząc ręce w geście bezradności.

Może miał rację. Starałem się pohamować emocje i unormować przyśpieszony rytm serca. Zapanowała cisza, której nikt nie miał odwagi przerwać. Jedynie Karin kątem oka, starała się naprowadzić parę na pobliską kawiarnię.

            - Czy to Kiba? – Ino rozszerzyła szeroko oczy, równie zdziwiona jak Sai. Oboje wpatrywali się tępo w oddaloną szybę, nie potrafiąc wykrzesać z siebie nic więcej. Nie miałem ochoty czekać na własny tok wydarzeń.

            - Zaczekaj! – Uniosła się blondynka, szybkim tempem wymijając mnie. – Załatwię to.

Nienawidziłem, gdy ktoś za wszelką cenę starał się mnie od czegoś odwieść. Już dawno powinienem zrobić tam porządek.

            - Zaufaj jej. – Usłyszałem jedynie głos przyjaciela, który spoglądał za oddalającą się żoną. Jego wzrok był dla mnie wciąż niezrozumiały. Jej brzuch robił się coraz większy, a on nadal patrzył na nią jak na zgrabną laskę. Czy to była miłość, która zmieniała człowieka?

To właśnie dzięki temu spojrzeniu potrafiłem przystanąć i tylko patrzeć. Patrzeć, na jego obiekt życia i poczułem, że moim właśnie staje się ta irytująca i nieposłuszna Haruno. Ponieważ i ja chcę patrzeć na nią nawet, gdy biega w zbyt dużej koszulce i poszarpanych dresach.

<<>> 

            Przetarłam lekko wilgotne dłonie o jeansy, spoglądając w kierunku Kiby, który wciąż zajmował stolik. W głębi duszy liczyłam, że wyjdzie przede mną ułatwiając nam zakończenie tej burzliwej relacji.

            - Powinnam się zbierać. – Zarzuciłam torebkę przez ramię, kładąc banknot na stoliku.

Inuzuka wciąż nie odpowiadał, jedynie przerzucił na mnie swój wzrok. Nie był już tak czuły i współczujący jak wcześniej. Znacznie się zmienił. Jakby powrócił jego stary charakter. – Więc… - Niezręcznie starałam się już pożegnać. Chciałam zdążyć przed Sasuke. Właściwie powinnam mieć jeszcze godzinę czasu.

            - To nie koniec Sakura. Zrujnowałaś mi dobrą opinię w mediach. Byłaś moją twarzą przed innymi ludźmi. Bardzo mnie rozczarowałaś. – Stanął tuż przede mną, ściskając mój nadgarstek, by nie mogła jeszcze odejść.

            - Puszczaj! Nie jestem już twoją zabawką. – Odgryzłam się, gniewnie wyrywając dłoń. Zabolało. Nie tyle co fizycznie, ale moje wszelkie wcześniejsze pozytywne uczucia okazały się kompletnym kłamstwem.

            - To się tak nie skończy. Może ja zniknę, ale nie myśl, że pozwolę ci normalnie żyć. – Uśmiechnął się arogancko, a ta myśl wywołała na mojej skórze drobne ciarki. Jak długo będę walczyła z przeszłością?

            - Zostaw ją Kiba. – Poczułam ciepłą dłoń na swojej. Otuliła mnie bezpieczną strefą, której teraz tak bardzo szukałam.

            Inuzuka z parszywym uśmieszkiem jeszcze raz przeszył mnie wzrokiem, by następnie wyminąć nas i opuścić kawiarnię. Czułam jak łzy zaczęły napływać mi do oczu. Byłam roztrzęsiona i zdenerwowana. Tak bardzo cieszyłam się, że Ino znalazła się w okolicy i mogła mnie poratować. Potrzebowałam jej.

            - Nie tutaj kochana. – Pouczyła mnie, wyprowadzając spokojnie na dwór. Dopiero teraz dojrzałam Saia trzymającego Sasuke, a obok nich czerwonowłosą sekretarkę Uchihy, która w szoku nie potrafiła mi nawet dobrze dogryźć.

            - Sasuke? – Niepewnie zwróciłam się w jego kierunku. Był wściekły. A ja doskonale to odczuwałam.

            - Powiedziałem, żebyś nie wychodziła – wysyczał przez zęby, a mnie ponownie przeszły ciarki.

            - Nie myśl, że będę na każde twoje zawołanie! Mam dość waszego traktowania! Jesteście siebie warci – wykrzyczałam, a łzy zaczęły spływać po moim policzku. Nie chciałam się z nim sprzeczać, ani podnosić głosu. Nie potrafiłam stłumić w sobie emocji, które wywołał Kiba. Odczuwałam do niego ogromny żal, że mógł w tak łatwy sposób bawić się moimi uczuciami. To, że Sasuke znalazł się w najbliższym kontakcie tylko spotęgowało nadchodzącą falę.

            - Nie trzymam cię. Droga wolna. I tak uważam, że jesteś zbyt irytująca. – Czy mogłam winić go za te słowa? Oboje powiedzieliśmy zbyt wiele w nieodpowiednim czasie.

            - Jesteś cholernym idiotą Uchiha – warknęła Ino w mojej obronie.

Chciałam znaleźć się jak najdalej stąd.

______________________________________________________________________

Jest ten długo obiecywany rozdział! Troszkę mi to zajęło, ale miałam nadmiar obowiązków, by spokojnie usiąść do pisania ;) 

Mam nadzieję, że nie zraziliście się jeszcze i pamiętacie o tym opowiadaniu ;) 

Pozdrowionka :*